Είμαι η...και λέγομαι!

Είμαι η Δήθεν. Και λέγομαι... κάπως. Βρίσκομαι στην πόλη των θαυμάτων. Την Αθήνα.

Κάθε πρωί που ξυπνάω, συμβαίνει κάτι διαφορετικό. Σκέψου ακόμα και το ξυπνητήρι μου διαλέγει την ώρα που νομίζει πως είναι κατάλληλη να σηκωθώ. Κάθε νέα μέρα λοιπόν, ξεφυτρώνει ένα νέο κτήριο τριγύρω. Έτσι, νιώθω σαν  να είμαι περιτριγυρισμένη από γιγαντιαία γκρίζα μανιτάρια που πετάγονται από εκεί που δεν το περιμένεις. Η γειτονιά μου έχει χάσει προ πολλού τον χαρακτήρα της βέβαια. Καλά και ποια τον διατηρεί θα μου πεις; 

Σ αυτή την πόλη, σπάνια πάει κάτι στραβά. Όλα έρχονται στην ώρα τους, όταν φυσικά δε σε νοιάζει ν αργήσεις. Έχεις πάντα σοκολάτες στο ψυγείο, όταν αποφασίσεις να κάνεις δίαιτα και φυσικά όλοι θέλουν να βγουν μαζί σου, όταν δεν έχεις φράγκο. Κάποιος μου μίλησε για έναν κύριο επονομαζόμενο Μέρφι. Προφανώς η βασική μου απορία ως σπίρτο ήτο αν ο εν λόγω κύριος έχει καμία σχέση με τον Έντι Μέρφι. Απάντηση δεν πήρα πέραν μιας χαιρετούρας με ανοιχτά τα δάχτυλα. 

Εμείς οι Αθηναίοι, αγαπούμε τη μουσική. Είναι υπέροχο αυτό που συμβαίνει! Ποτέ κανένας δεν βγαίνει απ το σπίτι χωρίς τα δυο λεπτά καλοδιάκια να κρέμονται απ τ αυτιά μας. Μερικοί κακεντρεχείς και καχύποπτοι συμπολίτες, συμφοιτητές και συμπαρεϊστές ισχυρίζονται πως η όλη διαδικασία συμβαίνει γιατί:

α) Ο θόρυβος είναι απίστευτα ενοχλητικός. 

β) Για να αποφύγουμε την μεταξύ μας συζήτηση σε λεωφορεία, τρένα, μετρό και πεζοδρόμια

Προφανώς αυτά είναι φήμες και τα διαψεύδω! 

Κάποιος θα μου έλεγε: "Καλά ρε κοπελιά, κι αφού είναι έτσι, γιατί πολύ απλά δεν φεύγεις;" 

Ισχύει ότι θα ζούσα πολύ πιο έντονη φοιτητική ζωή στην Πάτρα, στα Γιάννενα ή σε οποιοδήποτε άλλο σημείο. Το θέμα είναι, ότι είμαι από εκείνους τους λίγους εναπομείναντες ανθρώπους που έμαθαν να βλέπουν έναν τόπο σαν αυτό που είναι. Ένας ζωντανός οργανισμός. Με τη χημεία του, τα σκοτάδια του και τις όμορφες, χαρούμενες πλευρές του. 

Σας εύχομαι ό,τι καλύτερο για το 2011 και ελπίζω σύντομα να μοιραστούμε πολλές σκέψεις.