Βροχή μου...

Καθρεφτίζεσαι στην κάθε σταγόνα που αγγίζει το παράθυρό μου... Που πας...Που φεύγεις...φεύγεις και μ αφήνεις πάλι...

Και μένω εδώ. Στο κενό δωμάτιο, στην κενή ησυχία, στην κοπέλα που φοράει τα ρούχα μου και δεν είμαι εγώ. Φυλακισμένη στην ιδέα σου ενώ εσύ ονειρεύεσαι κόσμους μακρινούς, φανταστικούς.... Πόσο λάθος είναι ο κόσμος Θεέ μου. Και πόσο ακόμα πιο λάθος είμαι εγώ και το εγώ μου...

Και είναι παγίδα. Και με κρατάει το κάθε μου συναίσθημα καθώς κρέμεται στα χείλη σου. Και μουδιάζω...Μεθάω...θρύψαλα γίνομαι μπροστά σου. Ελπίζω... Ψάχνω...Χάνομαι. Και φοβάμαι. Που πας...; Που πας πάλι... Αφού ξέρεις ότι δε θα σου ζητήσω να μείνεις... Το ξέρεις...

Σ αγαπώ... Μη φεύγεις... Μη μ αφήνεις απόψε... Φοβάμαι τις βροντές...